دعای پانزدهم صحیفه سجادیه زمان بیماری
دعای پانزدهم صحیفه سجادیه زمان بیماری یا روی‌آوردن بلا و اندوه
وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ کَرْبٌ أَوْ بَلِیَّهٌ
اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِیهِ مِنْ سَلَامَهِ بَدَنِی، وَ لَکَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِی مِنْ عِلَّهٍ فِی جَسَدِی.
خداوندا ستایش تنها از آنِ توست بر تندرستی‌ام که همواره درآن به سر می‌بردم و ستایش تنها از آنِ توست بر بیماری که (اکنون) در جسمم پدید آورده‌ای.
فَمَا أَدْرِی، یَا إِلَهِی، أَیُّ الْحَالَیْنِ أَحَقُّ بِالشُّکْرِ لَکَ؟ وَ أَیُّ الْوَقْتَیْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَکَ؟
خدایا! پس نمی‌دانم کدام یک از این دو حالت، برای سپاسگزاری از تو شایسته‌تر و کدام یک از این دو زمان به ستایشت سزاوارتر است؟!
أَ وَقْتُ الصِّحَّهِ الَّتِی هَنَّأْتَنِی فِیهَا طَیِّبَاتِ رِزْقِکَ، وَ نَشَّطْتَنِی بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِکَ وَ فَضْلِکَ، وَ قَوَّیْتَنِی مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِی لَهُ مِنْ طَاعَتِکَ؟
آیا به وقت تندرستی که در آن حال، روزی‌های خوش طعمت را گوارایم نمودی و مرا به سبب آن، در طلبِ خشنودی و فضلت نشاط بخشیدی و مرا با آن حال، بر طاعتت که خود توفیقش را دادی، توانایم کردی؟!
أَمْ وَقْتُ الْعِلَّهِ الَّتِی مَحَّصْتَنِی بِهَا، وَ النِّعَمِ الَّتِی أَتْحَفْتَنِی بِهَا، تَخْفِیفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَیَّ ظَهْرِی مِنَ الْخَطِیئَاتِ، وَ تَطْهِیراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِیهِ مِنَ السَّیِّئَاتِ، وَ تَنْبِیهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَهِ، وَ تَذْکِیراً لِمحْوِ الْحَوْبَهِ بِقَدِیمِ النِّعْمَهِ؟
یا به وقت بیماری که مرا با آن، از گناه رهاندی و نعمت‌هایی(دردها) که به من هدیه دادی تا خطاهایی را که بر پشتم سنگینی می‌کند سبک کنی و بدی‌هایی را که در آن فرورفته‌ام پاک کنی و مرا بر اقدام به توبه توجّه دهی و نعمت پیشین( تندرستی) را برای محوِ گناه، به یادم آوری؟!
وَ فِی خِلَالِ ذَلِکَ مَا کَتَبَ لِیَ الْکَاتِبَانِ مِنْ زَکِیِّ الْأَعْمَالِ، مَا لَا قَلْبٌ فَکَّرَ فِیهِ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَ لَا جَارِحَهٌ تَکَلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْکَ عَلَیَّ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِیعِکَ إِلَیَّ.
و در این بین، اعمال شایسته‌ای را که دو فرشتۀ نویسندۀ عمل برایم نوشته‌اند؛ اعمالی ست که نه دلی در اندیشۀ آن بوده و نه زبانی از آن سخن گفته و نه هیچ عضوی از بدن در انجامش رنج برده است بلکه تنها تفضّلی از جانب تو بر من و احسانی از نیکی‌هایت بر من است.
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَبِّبْ إِلَیَّ مَا رَضِیتَ لِی، وَ یَسِّرْ لِی مَا أَحْلَلْتَ بِی، وَ طَهِّرْنِی مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ، وَ امْحُ عَنِّی شَرَّ مَا قَدَّمْتُ، وَ أَوْجِدْنِی حَلَاوَهَ الْعَافِیَهِ، وَ أَذِقْنِی بَرْدَ السَّلَامَهِ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِی عَنْ عِلَّتِی إِلَى عَفْوِکَ، وَ مُتَحَوَّلِی عَنْ صَرْعَتِی إِلَى تَجَاوُزِکَ، وَ خَلَاصِی مِنْ کَرْبِی إِلَى رَوْحِکَ، وَ سَلَامَتِی مِنْ هَذِهِ الشِّدَّهِ إِلَى فَرَجِکَ.
خداوندا پس بر محمّد و آل او درود فرست و در نظرم محبوب گردان آن چه (از تندرستی و بیماری) را که برایم پسندیده‌ای و برایم آسان نما آن چه را که بر من وارد کرده‌ای و از آلودگی اعمال پیش از اینم پاکم ساز و شرّ اعمالی را که پیش فرستاده‌ام از من بزدای و از شیرینی عافیت کامیابم فرما و لذّت سلامت را به من بچشان و بیرون شدن از بیماریم را به سوی عفوت و انتقالم از درافتادنم را به گذشتت و رهائیم از اندوه را به آسایشت و سلامتیم از این سختی را به گشایشت قرار ده
إِنَّکَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ، الْوَهَّابُ الْکَرِیمُ، ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ.
زیرا تویی که بی استحقاق به نیکی رفتار می‌کنی و نعمت بزرگ می‌دهی، بسیار بخشنده‌ای که عطایش تمام نمی‌شود، با شکوه و گرامی هستی.
ترجمه: زهرا رجب‌زاده ، صحیفه پژوه
دعای هفتم صحیفه سجادیه هنگام رنج اندوه
